sevgili günlük #2 - "ayrılık için son bir mor menekşe"

    8 MAYIS 2008

    Keyifsiz uyandım. Aç karnına bir sigara. Duşa girip annemi aradım. Canımın neden sıkkın olduğunu, yardımcı olup olamayacağını sordu.

    "Hemen de anladın benim güzel annem."

    "Nedir bakalım seni bu kadar üzen?"

    "Bu sene Golden Globe'a aday gösterilmedim."

    "İyi de oğlum," dedi, "Sen zaten 26 senedir Golden Globe'a aday gösterilmiyorsun."

    Buna artık alışmam gerektiğini, önümde daha uzun bir hayat olduğunu, belki günün birinde Golden Globe'a aday gösterilebileceğimi, hatta belki de bir gün Golden Globe'da bir ödüle layık görüleceğimi dile getirdi.

    Anne işte. Anneler bazen böyle yalanlar söyler.

    Yine de mutlu oldum. Aç karnına bir sigara daha. Ama bu sefer keyiften.

    ***

    19 TEMMUZ 2008

    Ayrılmak istediğimi söyledim. 3 sene olmuştu, bir çırpıda çıkıverdi ağzımdan. Yalan yok, korktum başta, yüksek perdeli bir tepki verebilir diye. Ama sakin karşıladı. Hatta bir hayli sakin. Canımı sıkacak ölçüde sakindi.

    "Olur, pekala."

    "Güzel, bu kadar kolay olacağını beklemiyordum doğrusu."

    "Ama sakın arkadaş kalalım deme, bir kırgınlığım olmayacak sana."

    Yüzümde istemsiz bir gülümse.

    "Yalnız bir şey var."

    "Evet?"

    "Mor bir menekşe..."

    "Nasıl yani?"

    "Mor bir menekşe alman lazım," dedi. "Bizde adet bu şekilde. Mesela evlenecek olsaydık, beni evden çıkarmaya beyaz bir defne ile gelmen gerekecekti. Çocuğumuz doğduğunda dünyanın en kırmızı gülünü, tanrı korusun çocuğumuz öldüğünde ise dünyanın en karanlık haberini bana getirecektin. İyi ki tüm bunlar olmadı."

    "Peki," dedim. Son bir mor menekşe.

    Ancak işler istediğim gibi gitmedi. Bir türlü bulamadım mor bir menekşe. Örneğin beyaz menekşeler vardı, hem de tam mevsimi, muhteşem görünüyorlar. Ama kabul etmedi. Yalnızca mor bir menekşe istiyormuş, o kadarmış...

    Ama yok işte. Onlarca çiçekçi dolaştım.

    "Mavi bir menekşe var, bunu gördüğüne inanamayacaksın!"

    "Senden küçük bir istekte bulundum. Son bir istek. Bu kadar zor hale getirmen çok komik."

    "Kızım mavi menekşe buldum diyorum, hayatında mavi menekşe diye bir şey duydun mu?"

    "Başka bir şey söylüyor musun?"

    "Siktiğimin mor menekşesini bulacağım."

    İş bir noktada inada bindi. Kötü hatırlanmak istemiyorum. 

    Hiçbir yerde bulamadığım bu mor menekşeyi internetten arıyorum. Yeni Zelanda'da bir mağaza, bunun tohumlarını satıyor. "Peki," diyorum, öyle olsun.

    Haftalarca bekliyorum, hiçbir ses yok. Siparişi verdiğim mağazaya ulaşamıyorum.

    "Lütfen ayrılalım, bak bulamıyorum işte, eziyet etme bana."

    "Yok öyle," diyor. "Bir yola çıktıysan tamamlayacaksın."

    Günler sonra Messenger'dan bir mesaj isteği alıyorum. Botanik gruplarında birçok yere mor bir menekşe aradığımı yazmıştım. Çok güzel bir kadın. Bir anlığına kendimi onun profil fotoğrafında yanında hayal ediyorum. Birlikte çok güzel görünüyoruz.

    "Sanırım mor bir menekşe arıyorsun," diyor.

    "Evet," diyorum.

    Sahilde bir kahve dükkanının ismini veriyor. Yarım saat sonra orada buluşuyoruz. Fotoğrafta göründüğünden en az 13 kat daha güzel.

    "Sana mor bir menekşe vereceğim."

    "Beni çok mutlu edersin, bunun için her şeyi yaparım, ne istersen..."

    "Pekala," diyor. "Beyaz bir orkide istiyorum senden." Çok güzel gülümsüyor.

    Birer kahve içiyoruz. Birer sigara. Sonra ayrılıyoruz. Ama en yakın zamanda görüşmek üzere tabii. Ona beyaz bir orkide bulduktan sonra. Fazla oyalanmadan çıkıyorum yola. Yol uzun. Beyaz bir orkide arıyorum.

sevgili günlük #1 - "kelebeklerin bir günden fazla yaşadığı"

9 OCAK 2007

Saçları kısacık bir kız arkadaşım vardı. Her hafta saçlarını kestirir, her defasında pişmanlıktan ağlar ve tel tokalarını karşısına dizip her hafta bırakmaya karar verdiği sigaraya tekrardan başlardı. Kalabalık kıyafetlerden hoşlanmaz, gerekmedikçe konuşmaz ve istenmeyen tüylerinden itinayla kurtulurdu. Birlikte en çok operaya gitmekten hoşlanırdık. Fakat o operadan hoşlanmazdı, solo müzik severdi, basit, her şeyde olduğu gibi. Ondaki bu minimalistik tutku, içimde daima bir Michelangelovari his uyandırırdı. Davut heykeli gibi. Soluk benizli, mermer gibi bir surat.

“Seni seviyorum,” derdim.
Öylece bakardı suratıma. Mermer gibi. Davut heykeli gibi.

17 MAYIS 2009

Saçları kara mohawk bir oğlan vardı. Sevgilim diyemem. O benim her şeyimdi. Sigara tutmayı, leziz Arnavut mutfağını ve kelebeklerin aslında bir günde ölmediğini ve daha pek çok şeyi sayesinde öğrendim. Kızdı mı tam kızar, tek eliyle davul çalar, bir gözüne far çeker ve öpüşürken ağzımı ıslatırdı. Sokakta tanıdım onu. Pantomim yapıyordu. İşi bittiğinde oturup bira içmeyi teklif ettim, o gece çıkıp evine gittik ve bir hafta boyunca evden hiç çıkmadık. Sonrasında yine sokakta kaybettim onu. Otobüse binip tren garına gideceğini söyledi. Nereye gideceğini bilmiyordum. Ve sanırım kendisi de bilmiyordu nereye gideceğini.

“Seni seviyorum,” derdim.

Yalnızca gülümserdi. Ama bu da bana yeterdi.

28 KASIM 2012

Saçları beline kadar uzanan kırklı yaşlarda bir kadın ve o kadınla aramda enteresan bir bağ vardı. Sadece alkollü olduğum geceler yanına giderdim, biraz daha alkol verir, memesini emdirip Boris Vian okurdu bana. Çok eskiden gördüğüm ve hatırlayamadığım birine benziyordu. Sayesinde pek çok kitap bitirdim. Fakat hiçbirinin ismini öğrenemedim.

            “Seni seviyorum,” derdim.

            Saçlarının beyaza çalmış uçlarıyla gözyaşımı siler, kitabını okumaya devam ederdi: “Hiçbir şey fazla uzun sürmemeli.”

2 ARALIK 2015

Otuz dokuz gösteren fakat on sekiz yaşında olan bir kadın vardı; saçına tuhaf, her gün başka renk peruklar takardı, sebebini bilmiyorum. Ama bu bir kadına aşık olmak için gayet yeterli bir sebepti. Dinamizmi ve kendine bile yetmemesi bende müthiş bir iştah uyandırıyordu. Yaşından büyük laflar eder, yaşından büyük sevgililer edinir ve yaşından büyük Chihuahua cinsi bir köpek beslerdi. Arkadaşları ona “Benjamin Button,” derdi ve bu kadının en büyük korkusu ölmekti. Seneler sonra, ölüm korkusundan kurtulunca benden de kurtulmayı tercih etti ve yollarımız ayrıldı. Artık kafasında bir perukla gezmiyordu ve yaşı olduğundan daha küçük gösteriyordu.

            Hiçbir zaman, “seni seviyorum,” demedim ona. O da bana demedi. Bu yüzden birlikteyken çok güzel bir ilişkimiz vardı.

            ***

            Üçünün de peşinden çok koştum. Çok ağladım. Bu süre içerisinde hepsinin saçları biraz uzadı. Ama benim bir yerim uzamadı.

Albero della vita di Gustav Klimt